ROOD-WITTE SJAAL
Dagelijks fietst Eduard om zes uur ‘s morgens van huis naar het NS-station voor de trein naar Den Haag. Vandaag draagt hij voor de eerste keer een sjaal tegen de kou. Een gebreide, roodkleurige sjaal met aan elke uiteinde een witte Maastrichtse ster. In de trein merkt een jonge medereiziger op: “Mooie sjaal, mijnheer!” “Dank je. Deze sjaal heeft een vluchteling uit Armenië voor mij gebreid!” “Een vluchteling?” En zo komen we, dankzij de gebreide sjaal aan de praat over vluchtelingen en het asielbeleid. De jonge reiziger zegt toe de petitie Kinderpardon te zullen tekenen.
VAST RITUEEL
Na aankomst rond 09.15 uur bij het Ministerie van Asiel volgt een vaste ritueel. Eerst uitrollen en vastplakken van de twee meter hoge banner met tekst ‘Kinderpardon NU’ aan het robuuste vier meter hoge hekwerk. Daarna het bewust aansteken van kaarsen en het klaarzetten van het bakje met flyers om vrij mee te nemen. Dan de straat oversteken naar LEBKOV voor een bakje cappucino. Vandaag gratis aangeboden! Waarom? “Omdat u zich al wekenlang inzet voor het Kinderpardon”.
Tenslotte de Telegraaf- en NRC krantenberichten lezen over asiel- en migratie onderwerpen. Na een uurtje of wat kan het flyeren beginnen!
Alleen vandaag loopt het anders… Alje Bosma meldt zich om mee te helpen met flyeren. Maar daar komen Eduard en Alje tot aan de middag niet aan toe. Wat hebben beide heren al pratend veel te delen. Ook daar is alle ruimte voor! 🙂
‘s Middags tijdens het flyeren zijn er altijd weer enkele onverwachte, bijzondere contact- momenten. Soms heftig. Zoals de ontmoeting met een gevluchte moeder en haar negen jarig zoontje uit Eritrea. Ze toont een brief van het IND. Daaruit blijkt dat ze na bijna tien jaar nog geen verblijfsvergunning heeft. Jawel, ze heeft juridische hulp. Maar wat een droefheid in haar zwarte ogen!
Na het flyeren, op weg naar huis, bij het passeren van het bloemenkraampje ‘Henkies Hoekie’ , pal tegenover station Den Haag Centraal. “Hier”, zegt bloemist Henk. Hij duwt een bosje witte rozen in mijn handen. “Voor je vrouw!”….
En tenslotte, even over de foto bij dit bericht. Zo maar een reclamebord bij het Ministerie van Asiel en Migratie. Of toch niet helemaal zomaar? Eduard staat er elke dag omdat het anders moet!
