Onmenselijk vrij

Het lijkt een tegenstelling, onmenselijk en vrij. Behalve blijkbaar als het over migratie in Nederland gaat. Vorige week schreven we over de 2 Nigeriaanse gewortelde kinderen die samen met hun moeder uitgezet dreigden te worden. Met velen van jullie hielden we een Wake bij Detentiecentrum Zeist. We bespraken de onmenselijkheid van uitzetting van kinderen die hier al 8 jaar wonen, naar School gaan, Nederlands spreken, Nederlands zijn. We hoorden over moeder die 2 jaar geleden een Donornier kreeg en uitgezet zou worden naar een plaats waar de noodzakelijke medicatie onbereikbaar zou zijn.

Ondertussen had de advocaat van de familie met spoed een voorlopige voorziening aangevraagd. Een voorlopige voorziening zou betekenen dat ze het beroep bij de rechter in Nederland zouden mogen afwachten.

Opluchting

Groot was dan ook de opluchting toen de rechter afgelopen dinsdag de voorlopige voorziening toewees. De rechter heeft duidelijk gesteld dat de IND de medische problematiek onvoldoende gewogen heeft in het besluit tot uitzetting, evenals de financiële gevolgen daarvan. Daarnaast stelt de rechter dat de kinderen ten onrechte niet gehoord zijn. De rechter heeft geoordeeld dat dit voldoende grond is om het beroep tegen het besluit van de IND in Nederland te mogen afwachten.

En dan?!

Van velen kregen we de vraag: “Wat gebeurt er nu met het gezin?”. Eind goed al goed zou je verwachten. Niets is echter minder waar. Op woensdag werd de bewaring opgeheven. Dan wordt de familie in een kamer geplaatst. Daar hebben ze vervolgens de hele dag gewacht met het verhaal dat ze naar AZC Hardenberg zouden gaan. Om 17:30u bleek dat ze naar Ter Apel gebracht zouden worden omdat er in Hardenberg geen plaats was. Uiteindelijk kwam de familie rond 20:30u aan in Ter Apel. Je zou verwachten dat ze daar in het AZC geplaatst zou worden. Helaas, een gezin met kinderen wat al 8 jaar in Nederland woont, wordt in de Noodopvang geplaatst. Dat betekent niet zelf koken, wat minister Faber zo belangrijk vindt. Geen weekgeld, geen eigen kamer, geen afsluitbare ruimte. Geen bezoek mogen ontvangen, wat zelfs in het Detentiecentrum wel mocht. Onmenselijk toch?!

Beloofd was dat de medicatie van moeder meegestuurd zou worden. Bij aankomst bleek dat slechts voor een paar dagen te zijn. In Ter Apel moet zij dus opnieuw naar de GZA om nieuwe medicijnen te regelen, terwijl de eigen voorraad medicijnen spoorloos is.

Nu is het afwachten tot er ergens in het land een plek in een AZC beschikbaar komt. Je zou verwachten dat voor een gezin met kinderen speciale aandacht is, maar niets is minder waar. Drie dagen na het opheffen van hun bewaring bezochten wij de familie in Ter Apel, ze hebben nog geen idee wanneer ze ‘doorgeplaatst’ worden. De lijdensweg gaat door..

Conclusie

Wij kunnen geen andere conclusie trekken dan dat het migratiebeleid onmenselijk is voor kinderen, zelfs als je ‘vrij’  bent.

• Een gezin met kinderen is voor de 2e keer in 2 maanden tijd gearresteerd zonder schuld.
• Een gezin met kinderen heeft nutteloos 2 keer in 2 maanden tijd ruim een week in detentie gezeten. Het wordt een GezinsVriendelijke Voorziening (GVV) genoemd, maar opgesloten worden tussen hoge muren kan nooit GezinsVriendelijk zijn.
• Een gezin met gewortelde kinderen wordt daarna in een Noodopvang voorziening geplaatst zonder scholing, zonder voorzieningen, zonder bezoek.
• Kinderen moeten voor de 2e keer in 2 maanden naar een nieuwe school. Wat betekent dit voor hun hechting?
• Kinderen blijven opnieuw (na 8 jaar) in onzekerheid achter over hun toekomst. Het trauma van de arrestatie en detentie met zich meedragend.