DETENTIECENTRUM ZEIST (1)
Op de eerste zondag van de maand vindt een ‘wake’ plaats bij de ingang van het Detentiecentrum Zeist aan de Michelleweg 13 in Soesterberg. Doorgaans zijn daar ca. 20 -30 deelnemers, veelal actieve christenen, vanaf 16.30 uur drie kwartier bijeen. Uit solidariteit met de uitgeprocedeerde asielzoekers, die in dit kamp wachten op uitzetting uit ons land.
Zondag 2 februari voor de 231-ste keer! Dit keer wat drukker dan anders. Ook Eduard en zijn vrouw zijn aanwezig. Vanwege het gerucht dat hier pas een gezin met gewortelde kinderen zou verblijven. Achteraf blijkt dit gerucht bij navraag onjuist te zijn.
DETENTIECENTRUM ZEIST (2)
Op woensdag 12 februari gebeurt het wèl! ’s Morgens om 7 uur wordt in het AZC-Emmen een moeder, haar dochter van 14 en zoontje van elf na acht jaar (!) door een politiemacht opgepakt en afgevoerd naar Detentiecentrum Zeist. In afwachting op uitzetting. De moeder heeft een nieuwe nier ontvangen en daarvoor nog steeds medicijnen nodig!
Op 16 februari volgt een extra ‘wake’ met ca. zestig deelnemers. In allerijl georganiseerd door ‘Wake Zeist’ en Childsupporto.
Aansluitend aan de wake lopen de deelnemers om het zwaar omheinde kamp. Halverwege de omloop volgt een korte stop. Aan de rand van het bos houdt op verzoek Eduard een korte toespraak. De kern: “Wij mogen ons nu wel machteloos voelen, maar we zijn niet krachteloos!” Waarop iedereen uit alle kracht en vele malen achtereen de drie voornamen roepen richting de vijf meter hoge betonnen ommuring: Nimota, Kowil, Dupe!!!”
Moeder en kinderen zullen dit ongetwijfeld hebben beleefd als ‘een roep van troost en hoop’.
PETITIE KINDERPARDON, NU WEL / NIET / WEL TEKENEN…
Vanwege de winterse koude valt ook in deze twee weken weinig te ‘waken’, te ‘flyeren’. Het volgende voorval bij de Tweede Kamer mag niet onvermeld blijven….
Een haastig lopende dame met uitgestoken arm neemt de aangereikte flyer Kinderpardon, NU aan en zegt lachend: “Helemaal mee eens!” Ze loopt door, leest de flyer, staat ff stil en keert dan terug. “Het spijt me, maar in mijn functie als landelijk ombudsvrouw mag ik deze petitie niet tekenen”, en vervolgt weer haastig haar weg. Eduard verrast en beteuterd achterlatend. Niet voor lang. Daar komt in rustige trent aangelopen de fractievoorzitter van D’66 in de 2e Kamer, Rob Jetten. Lachend wijzend naar de aangereikte flyer: “Die heb ik al getekend; dankjewel! ….. Ach, geef toch maar, kan ik het aan iemand anders doorgeven!”
