Een koppel, van naar schatting begin veertig, staan lezend voor de banner Kinderpardon. Hij: “Wat mooi! Onze kinderen zijn geworteld, zijn op school.” Zij vraagt wat er is met deze kinderen. Ik leg het probleem geduldig uit. Ze knikken. Herkennen het probleem. Beseffen dat hun kinderen meer geluk hebben. Ze komen uit Syrië. “Mogen we wat extra flyers meenemen?”. Ze nemen ieder een stapeltje mee. Wensen Eduard succes en wandelen verder.
Een wat oudere heer komt het Ministerie uit. Maakt een scan van de QR-code op de banner en knikt naar mij. Werkt u hier, vraagt Eduard nieuwsgierig. Nee, maar wel bij de COA. Ze maken een praatje. De kern: de behandeling van een verblijfaanvraag duurt vaak veel te lang! Eduard voegt eraan toe dat het ontbreekt aan het centraal stellen van de rechten van het kind.
Sommige belangstellenden komen bewust een praatje maken en bieden daarbij vaak koffie aan. Vandaag is dat Moniek Veerman uit Den Haag. Ze geeft Nederlandse taalles aan kinderen en volwassen met taalachterstand.
Dit zijn zo een paar voorbeelden van korte of langere contacten met voorbijgangers. Ze bevestigen de overtuiging van Eduard: De meeste mensen deugen.