Een plantje
Vandaag een zeldzaam ‘stille’ WAAK-dag. Nee, zeker niet minder voorbijgangers op deze fraaie zomerse dag. Wel minder aanspraak. Om precies te zijn: één. Maar die telt wel voor tien!
Een jonge Egyptische man (36 jaar) met plantje in de hand komt Eduard opnieuw opzoeken. Vorige maand was hij met zijn vrouw en hun twee kinderen tevergeefs langs gekomen toen Eduard nog in hongerstaking was. In zijn hand een plantje als attentie. Een idee van zijn dochtertje Julia.
Hij vertelt een lang, verdrietig verhaal. Af en toe iets optimistisch, iets grappigs. Hij en zijn zwangere vrouw zijn negen jaar geleden vanuit Egypte gevlucht, moeder achterlatend. Vier broers naar elders in de wereld. Gevlucht als Koptische christenen. Zij hebben al die tijd uitsluitend contact via hun mobieltjes… Naast onafgebroken onzekerheid, gemis en stress…. Ik kan, ik wil werken, maar het mag niet. Geen verblijfsvergunning. Zo erg! Hij lacht veel verdriet weg. Niet alles. Even kijken ze elkaar betraand aan. Machteloos. Niet krachteloos. Want ieder probeert het zijne te doen…
